Wij (Elke, Carlo en Alan) bezochten op 18 augustus 2022 de tentoonstelling Vivian Maier in BOZAR/Paleis voor Schone Kunsten, Ravensteinstraat 23, 1000 Brussel.
“The Self-Portrait and its Double” toont wel tachtig (!) zelfportretten van Vivian Maier.
Het is interessant om te zien hoe ze spiegels, reflecterende oppervlakten en de lange schaduw die ze werpt, gebruikt om haar aanwezigheid in de wereld te registreren.
In veel gevallen slim gedaan, maar het is moeilijk om de interesse te behouden na de eerste twee dozijn foto’s. We hadden graag meer foto's van haar straatscènes gezien, haar foto's van kinderen en haar spontane foto's van onbekenden.
Desalniettemin is het verhaal van Vivian Maier (1926-2009) fascinerend – het gaat over toevallige ontdekking, over de overgang van anonimiteit naar postume roem voor Vivian, en speculatieve rijkdom voor de slimme dealers. Ze zocht noch kreeg erkenning als fotograaf tijdens haar leven, slechts weinigen kregen haar werk te zien. Ze bracht haar beroepsleven door als inwonende kinderoppas in New York en Chicago, en maakte in haar vrije tijd straatfoto's in de stijl van de klassieke exponenten.
Vanaf de jaren negentig, toen haar fotografische dagen voorbij waren, bewaarde ze haar negatieven en afdrukken in een openbare opslagruimte, maar ze was niet in staat om de huur te blijven betalen. De inhoud van de opslagruimte werd dan verkocht aan dealers, die de mogelijkheid zagen om er financieel rendement uit te halen, gebaseerd op wat in wezen wilde speculatie was.
Het Vivian Maier verhaal is boeiend, maar haar werk verdient niet helemaal de toppositie die sommige critici eraan toeschrijven, zeker niet als je de nostalgische laag verwijdert. Dat wil niet zeggen dat er niet veel is om te bewonderen in Vivian Maier, de straatfotograaf: in de eerste plaats haar vastberadheid om haar eigen fotografische ding te doen, enkel omdat dit haar een expressieve stem gaf. Ze toonde niet de minste interesse in het verkrijgen van erkenning of roem.
De straatfotografie van deze eenzame ongehuwde kinderoppas gaf haar een aanwezigheid in de wereld, een aanspreekpunt in een leven dat grotendeels teruggetrokken was. En haar preoccupatie met het maken van zelfportretten – het unieke thema van deze tentoonstelling – was misschien haar manier om een identiteit te creëren in een wereld waar ze grotendeels een omstaander, een toeschouwer was.
Elke oefent de Vivian Maier spiegel-techniek.
Carlo ook!
En Alan ook!
Melina Dopitova expo - Bozar
Carlo maakt van zichzelf een onderdeel van het kunstwerk
We gingen pizza eten in een 'vintage' Italiaans restaurant dat 20 jaar geleden al een favoriet adresje was van Elke. Lekker! Daarna maakten we foto's in de straten van Brussel en we sloten de dag af op een terrasje. Hier kun je onze fotografische oogst zien:
